اطلاعات عمومی

این احساسی طبیعی است اما اگر کودک هر بار بخواهد خودش را با بقیه مقایسه کند دچار مشکلاتی خواهد شد. به همین علت لازم است به کودکتان یاد بدهید که بتواند احساس حسادت خود را کنترل کند. بدین ترتیب نه تنها احساس بهتری خواهد داشت بلکه بهتر می تواند با دیگر کودکان برخورد کند و روابط اجتماعی بهتری داشته باشد.

می پرسید چگونه؟ در این مقاله بخوانید:

حتماً شما هم وقتی کودک 4 ساله تان با حسرت از ماشین پسر همسایه تعریف کرده و از شما خواسته تا مثل همان را برایش بخرید متوجه حسادت فرزندتان شده اید.

شاید هم وقتی دخترتان عروسک دخترخاله اش را یواشکی برداشته تا با خودش به خانه ببرد متوجه شده باشید که او هم درگیر حسادت شده. گاهی هم کودکان بزرگتر به همکلاسی شان که نمره بالاتر گرفته حسادت می کنند و ممکن است با به دنیا آمدن یک نوزاد جدید در خانه دست به خشونت بزنند و سعی کنند رقیب تازه را از میدان خانواده بیرون کنند.

تجربه این حسادتها که خود انواع مختلفی دارند می تواند برای فرزند شما مشکلاتی ایجاد کند و نه تنها روابط او با همسالانش را به خطر بیندازد بلکه باعث سرخوردگی و ناراحتی خود او هم بشود. به همین علت متخصصان توصیه می کنند با روشهای زیر سعی کنید به کودک کمک کنید که حس خود را کنترل کند و به جای حسادت، غبطه را جایگزین کند تا او را به تلاش بیشتر وادارد نه آسیب رساندن به خودش و دیگران!

احساسات کودک را بشناسید

سعی نکنید حسادت کودک را محکوم کنید. این روش فایده ای برای او ندارد. کودک وقتی ببیند به احساس او توجهی نمی کنید و انگار خواسته او را نمی شنوید، بلندتر داد می زند تا به او توجه کنید. بنابر این سعی کنید به کودک نشان دهید که به احساس او اهمیت می دهید. مثلا به او بگویید می دانم برایت سخت است که وقتی من خواهر کوچکت را می خوابانم، تو خودت لباس هایت را عوض کنی اما اگر کمی صبر کنی می توانم به تو کمک کنم. می دانم دلت می خواهد من بیشتر با تو بازی کنم. من هم دلم برای بازی با تو تنگ شده اما لازم است مراقب خواهر کوچولویت باشم تا بزرگتر شود و بتواند با تو بازی کند. یا مثلا وقتی در بازی بازنده می شود. به او بگویید می دانم که نا امید شدی و دلت می خواست تو هم مثل احسان برنده شوی اما خوب بازی کردی و می توانی دفعه بعد تو برنده باشی.

همه یا هیچ را انتخاب نکنید

بعضی از کودکان به علت مقایسه کارهای خودشان با دیگران و حسادت به دیگران از انجام کارهای مورد علاقه شان هم باز می مانند. محسن کودکی علاقه مند به نقاشی و کارهای هنری است اما با شروع مدرسه مدام کار دستی و نقاشیهای خودش را با بقیه مقایسه می کند و می بیند که مال بقیه همکلاسیهایش بهتر است.

بعد از مدتی او دیگر تمایلی به انجام این کارهای هنری نشان نمی دهد و از انجام آن سر باز می زند. فکر می کنید والدینش چگونه می توانند به او کمک کنند. مادر محسن به او می گوید: من هم زیاد نقاشی ام خوب نبود. اما از نقاشی کردن لذت می بردم. به همین علت زیاد نقاشی می کشیدم و تمرین می کردم تا اینکه نقاشی ام بهتر و بهتر شد. تو هم هر چه بیشتر تمرین کنی نقاشی ات زیبا تر از قبل می شود.

کودکان در سنین ابتدایی خیلی زود نتیجه می گیرند که در یک فعالیت خاص توانایی خوبی دارند یا ضعیف هستند. مازیار به فوتبال علاقه دارد اما بازی نمی کند چون فکر می کند که خوب فوتبال بازی نمی کند. او مرتب از بازی ارسلان تعریف می کند و حتی به او حسادت می کند که اینقدر خوب می تواند گل بزند. به نظر شما پدرش چه به او بگوید تا حسادت او به ضررش تمام نشود. پدر مازیار به او گفت: پسرم به نظر تو بهترین بازیکن فوتبال در ایران کیست؟ چرا؟

بعد از توضیحاتی که مازیار داد پدرش از او پرسید: فکر می کنی بقیه بازیکنان فوتبال کشور که به خوبی او نیستند چه باید بکنند؟ آیا بهتر نیست فوتبال را کنار بگذارند؟ اگر همه بازیکنها این طور فکر کنند و بازی را کنار بگذارند فکر می کنی چه بلایی سر فوتبال کشور می آید؟ همین اتفاق درباره بقیه موضوعات هم می افتد. بنابر این همه در جایگاه خود تلاش می کنند تا کار خود را خوب انجام دهندو تو هم بهتر است همین کار را بکنی.

لذت هدیه دادن را به او بچشانید

حسادت به وسایل و اسباب بازیهای دیگران ساده ترین و رایج ترین نوع حسادتهای کودکانه است که ممکن است بارها با آن روبرو شده باشید. مینا از مدرسه بر می گردد و به مادرش می گوید که کفش سارا- همکلاسی اش- خیلی زیبا بوده و او هم از همان کفشها می خواهد. علی از پدرش می خواهد که برایش پلی استیشن بخرد چون پسر همسایه هم از این بازیها دارد. ممکن است والدین تسلیم خواسته های جزیی کودک شوند اما گاهی ممکن است واقعا از عهده تهیه چنین وسایلی برنیایند و آنوقت چه باید کرد؟

اگر شما به کودکتان پس انداز کردن را یاد بدهید می توانید به او کمک کنید تا با پول تو جیبی و یا عیدی های خودش اسباب بازیها و لباسهای مورد علاقه اش را تهیه کند. در ضمن می توانید به او نشان دهید که با گذشتن از بعضی خواسته های خودش می تواند به کسانی که مشکلاتی دارند کمک کند و احساس خوشایندی از این کمک به دیگران پیدا کند و آنوقت می فهمد که اگر چه او کفش مورد علاقه اش را که گران قیمت بود نخریده اما در عوض به دوست دیگرش که لباس گرم نداشته کتی هدیه داده که او را گرم نگه می دارد.

آنوقت است که حس قدر دانی جای احساس حسادت را در وجود فرزندتان خواهد گرفت. در این حالت کودک شما کم کم متوجه می شود که حق انتخاب دارد. می تواند هر روز چشم به وسایل دیگران بدوزد و حسرت داشتنشان را بخورد یا اینکه به آنچه ضروری است بسنده کند و از هدیه دادن به دیگران لذت ببرد.

بر توانایی هایش تکیه کنید

اغلب کودکان خود را با خواهر و برادرشان مقایسه می کنند و به آنها حسادت می کنند. درباره وسایل شاید بتوانید با همسان خرید کردن این حس را کم تر کنید اما درباره توانایی های فردی که معمولا متفاوت است نقش شما بسیار حساس تر می شود.

در این باره بهتر است بر تواناییهای فردی آنها بدون اینکه مقایسه ای انجام دهید، تأکید کنید و نشان دهید که به این تواناییها افتخار می کنید و البته بدون مقایسه هر کدام را بخاطر یک خصوصیت خاص تحسین می کنید. مثلا به فرزندتان بگویید که از طرز داستان تعریف کردن او خوشتان می آید و لذت می برید وقتی او با قصه گویی اش همه را می خنداند. و فرزند دیگرتان را به خاطر شعرخواندنش تحسین کنید و به آنها بفهمانید که هر دو آنها را دوست دارید و به آنها افتخار می کنید. یادتان باشد همه کودکان حتی تلخ ترین آنها هم خصوصیاتی دوست داشتنی در خود دارند که بتوانید آن را برجسته کنید و به آن تاکید کنید.

در همه چیز عدالت را رعایت کنید

وقتی برای یکی از فرزندانتان خرید می کنید مطمئن باشید که خواسته های دیگری هم از نظرتان دور نمانده است. اگر امروز برای پسرتان توپ فوتبال می خرید، بهتر است همین امروز برای دخترتان هم چیزی بخرید حتی اگر یک گل سر کوچک باشد.

اگر سن و سال و جنس فرزندانتان به هم نزدیک است بهتر است مشابه برایشان خرید کنید تا بهانه به دست آنها ندهید. اما تا می توانید سعی کنید بر یگانه بودن آنها در نوع خود تأکید کنید. مثلاً اگر یکی از آنها فوتبالیست خوبی است و دیگری خوب نقاشی می کشد می توانید برای یکی توپ فوتبال و برای دیگری مداد رنگی تهیه کنید و علت این تفاوت را هم گوشزد کنید.

مراقب رفتار و گفتارتان باشید

وقتی کودکی دارید که به نوزاد حسادت می کند، یادتان باشد که کودک بزرگ تر را با حرفهایتان بر علیه کودک کوچکتر تحریک نکنید. مثلا به جای اینکه بگویید بچه خوابیده نمی توانیم به پارک برویم. به کودک بگویید: عصر وقتی هوا خنک تر شد به پارک می رویم.

مسلما کودک می فهمد که با به دنیا آمدن فرزند دیگر شرایط تغییر کرده اما شما سعی کنید طوری رفتار کنید که این تغییرات برای کودک بزرگتر به تدریج جا بیفتد. مثلا اگر هر شب برای او قصه می گفتید و حالا نمی توانید هر شب این کار را بکنید اما می توانید از همسرتان بخواهید که گاهی او نوزادتان را بخواباند تا شما بتوانید برای کودک بزرگتر قصه بخوانید. یا حتی وقتی که نوزادتان آرام است می توانید آنها را کنار هم بخوابانید و برای هر دوشان قصه بخوانید.

احساسات خود را بیشتر بیان کنید

اگر فرزندتان به خواهر و برادر کوچکترش حسادت می کند، ابراز محبتتان را نسبت به او بیشتر کنید. مثلاً در طول روز بیشتر او را بغل کنید و در هر زمانی که می توانید به او توجه کرده و با او حرف بزنید و بازی کنید. وقتی او ازخواهر و برادر کوچکترش مراقبت می کند و با آنها خوش رفتاری می کند او را
تشویق کنید.

الگو باشید

به او نشان دهید که چگونه با دیگر کودکان رفتار کند. مهربانی با کوچکترها و مراقبت از آنها را با رفتارتان به او یاد بدهید. تنها گفتن کافی نیست. او از رفتار شما یاد خواهد گرفت که با کوچکترها چگونه برخورد کند. وقتی کودک به خواهر و برادر کوچکش نزدیک می شود و سعی می کند با او بازی کند مدام او را تهدید نکنید و نترسانید. بلکه از این زمان برای یاد دادن رفتار با کودک بهره ببرید.

انضباط قاطعانه داشته باشید

به کودکان تان بفهمانید که باید به همدیگر احترام بگذارند و برای برداشتن اموال یکدیگر از هم اجازه بگیرند. اگر اتاق مجزا دارند به آنها بگویید که لازم است برای ورود به اتاق یکدیگر اجازه بگیرند و سپس وارد شوند.

10 فرمان برای کنترل حسادت کودک:

1) احساسات کودک را بشناسید

2) همه یا هیچ را انتخاب نکنید

3) لذت هدیه دادن را به او بچشانید

4) بر توانایی هایش تکیه کنید

5) کودکان را با هم مقایسه نکنید

6) در همه چیز عدالت را رعایت کنید

7) مراقب رفتار و گفتارتان باشید

8) احساسات خود را بیشتر بیان کنید

9) الگو باشید

10) انضباط قاطعانه داشته باشید

ای بهترین ارمغان زندگی با آمدنت به من آموختی زندگی با عشق گذر لحظه ها نیست بلکه عطر و بوی دیگریست.

فرزند نازنینم مرا رفتنیست و تو خواهی زیست.

من فرشته نبودم ولی تا آنجا که توانستم تلاش کردم تا انسان باشم و تو هم اینچنین باش...

اما تا به چرخش دورانم این آرزوها را در ذهنم برای تو خواهانم:

برایت از طلا تختی، و راهی رو به خوشبختی
برایت عمر نوحی را، وقار همچو کوهی را
برایت صبر ایوبی، حیات مملو از خوبی
برایت شاد بودن را، به دل آزاد بودن را
صداقت را
محبت را
شرافت را
برایت من دعا دارم
ز عشق تو صفا دارم...

همه ی فرشته های کوچولوی دنیا روز شما مبارک.

2- در این گروه سنی از کودکان، معمولا به علت استفاده از پوشک، خشکی پوست دیده می شود. برای جلوگیری از بروز خشکی و بثورات پوست بعد از شستن کودکان از یک کرم مرطوب کننده که پزشک داده است، استفاده کنید. خشکی پوست در کودکان بسیاری از مشکلات از جمله سوزش و خارش و حتی عفونت های پوستی را به دنبال دارد.

3- برای این گروه از کودکان با مجوز پزشک متخصص می توانید از کرم ضد آفتاب استفاده کنید. ولی استفاده از کرم ضد آفتاب برای کودکان زیر شش ماه ممنوع است.

اگر کودک شما مستعد ابتلا به ناراحتی های پوستی و یا حساسیت می باشد، ‍ به پزشک متخصص کودک بگویید تا کرم مخصوص ضد آفتاب را تجویز کند.

4- اگر مدت زیادی در بیرون از منزل هستید، کرم ضد آفتاب را برای کودکان هر دو ساعت یک بار تجدید کنید (دوباره بمالید)، حتی اگر روزی ابری را سپری می کنید. تابش اشعه از پشت ابر نیز همان ضرر تابش مستقیم را دارد.

5- پوشاندن لباس آستین بلند، شلوار و کلاه لبه دار به این گروه از کودکان توصیه می شود.

6- والدین باید به خاطر داشته باشند که تابش اشعه خورشید معمولا طی ساعت 10 صبح تا 4 بعد از ظهر شدید است. اگر کودکان مجبور به ماندن در این ساعات در بیرون از منزل هستند، حتما آنها را در سایه قرار دهید تا کمترین ضرر متوجه آنها شود.

7- در نزدیکی ساحل بیشتر مراقب کودکان باشید، زیرا آب و شن نور خورشید را منعکس می کنند.

8- حیوانات و حشرات را از کودک خود دور نگه دارید. رعایت این نکته زمانی که به مسافرت می روید و یا می خواهید در جنگل بمانید، بسیار ضروری و مهم است و گاهی اوقات علت بی تابی کودک، گزش نوعی حشره است.

9- کودک خود را همواره تمیز نگه دارید. بین انگشت ها، زیر ناخن ها، زیر بغل ها، کف دست ها و مچ دست ها و پشت گوش های کودکتان را به طور کامل شستشو دهید. بسیاری از بیماری های پوستی زمانی رخ می دهند که پوست کودک کثیف است.

10- رژیم غذایی مناسب را برای کودک خود در نظر بگیرید. هم چنین به میزان کافی آب در برنامه غذایی او بگنجانید. آب پوست را شاداب نگه می دارد.

بر اساس این تحقیقات که در نشریه علمی پسیکولوژیکال سیانس منتشر شده است، گفتن این جمله به فرزند که او بهترین است نتیجه معکوس داشته و آنها را بیش از سایر کودکان ناامید می کند. در واقع بها دادن بیش از اندازه و افراط گونه به توانایی های فرزند موجب توقف او در پیشرفت می شود.

چنین کودکانی تلاش کمتری برای موفقیت در انجام وظایف یا کاری از خود نشان داده و ترجیح می دهند به توانایی های ذاتی شان اتکا کنند.

نتیجه: در نهایت آنها کمتر از سایر کودکان موفق می شوند.

یک پارادوکس که در دو آزمایش علمی به اثبات رسده است.

آندره ای سیمپیان، استاد روانشناسی دانشگاه ایلینویز و یکی از نویسندگان این تحقیق، کودکان بین چهار تا هفت سال را مورد بررسی قرار داد. در آزمایش نخست، او از کودکان کوچکتر خواست دایره ای را در داخل یک شکل هندسی ترسیم کنند. انجام این کار با توجه به سن آنها برایشان نسبتا دشوار بوده علاوه بر اینکه برای کشیدن دایره مهلت زمانی مشخص شده بود.

در آزمایش دوم تمام کودکان باید از میان سه شکل هندسی شکلی که جهتش متفاوت بود را تشخیص دهند. در هر دو آزمایش، کودکانی که به آنها گفته شده بود به گروه بهترین ها تعلق دارند از کودکانی که چنین حرفی به آنها گفته نشده بود، موفقیت کمتری داشتند.

به گفته آندره ای سیمپیان، بهتر است به کودک گفته شود "تو خوب کار کرده ای و نتیجه خوب کارت را ببین" تا اینکه "تو یک هنرمند بزرگی هستی".

کودکی که بیش از اندازه در مورد توانایی هایش بها داده شود متوجه نمی شود که ممکن است شکست بخورد یا اشتباهی را انجام دهد.

همه گیر شدن مصرف برخی کالاها، تقلید و چشم و هم چشمی نیز از سوی دیگر به زیاده خواهی های فرزندان دامن می زند.

تولید کنندگان انواع و اقسام کالاهای دیجیتال این روزها به جز جلب مشتری جوان و بزرگسال، بازار فروش خود را میان خردسالان و کودکان هم گسترش داده اند. بازار این محصولات میان بچه ها در حالی پررونق می شود که بسیاری از والدین قدرت خرید ساده ترین وسایل ارتباط جمعی را هم ندارند و معضلات ریز و درشت پشت صفحه های رنگی این ابزارهای پرطرفدار، معمولا بر خانواده ها پوشیده است. نگاهی داریم به فواید و زیان های کالاهای دیجیتال برای کودکان.

4 نکته درباره تلفن همراه

خردسالان و دبستانی ها: کودکی را که تلفن همراه دارد، می توان هرجا که باشد، پیدا کرد اما معمولا خردسالان و دبستانی ها به تنهایی جایی نمی روند که بخواهید نگران آنها شوید. داشتن تلفن همراه در این سنین، بیشتر از مزیت می تواند منشاء بروز مشکلات متنوع باشد و مهم ترین پیامد منفی، از دست رفتن تمرکز کودک است.

کودک هرجا که هست، مرتب می خواهد گوشی را دستش بگیرد و از آن استفاده کند؛ ابتدا در حد بازی و بررسی فهرست های گوشی و بعد که این سرگرمی برایش عادی شد، مانند بزرگ ترها مرتب گوشی اش را برای برقراری ارتباط با دیگران به کار خواهد برد و تماس های بی دلیل با هم کلاسی ها یا همسن و سال هایی که شما اصلا نمی شناسید، شروع می شود.

نوجوانان: نوجوانان در این سن با حقیقت بلوغ و پیامدهای آن تازه آشنا شده اند و استقلال طلبی بخشی از طبیعت آنهاست. تلفن همراه در زمان هایی که نوجوان در خانه حضور ندارد برای آگاهی از وضعیت او خوب است، اما همین گوشی می تواند راهی برای آشنایی با دوستان نامناسب و پیوند عاطفی پوچ با آنها باشد.

سن مناسب: هیچ متخصصی سن خاصی را برای تهیه تلفن همراه، مشخص نکرده است و این محدوده سنی به ویژگی های شخصیتی کودک، التزام و شرایط موجود و اطمینان والدین بستگی دارد.

برخورد مناسب والدین: با فرزندتان صحبت کنید و بپرسید که چرا به تلفن همراه نیاز دارد. به جای پرسش هایی که جواب آن بله یا خیر است، سوال هایی بپرسید که بتواند در جواب آنها درددل خود را بگوید و شما بعد از گوش دادن به آنها بگویید: «پس این طور که من فهمیدم، تلفن همراه را برای... می خواهی» و بعد از شنیدن ادامه صحبت های او ادامه دهد: «اگر به تلفن همراه احتیاج داری و دوست هایت هم تلفن همراه دارند، برای ما هم خوب است چون باعث می شود ما هم هر وقت با تو کار داشتیم، راحت تر بتوانیم به تو دسترسی داشته باشیم. سعی می کنم آن را برایت تهیه کنم».

از اینجا می توانید ادامه بحث را به سمتی که گرایش تربیتی تان است، بکشانید. معمولا هر والدی فرزندش را بهتر از هر کسی می شناسد، اما با وجود این، احتیاط شرط عقل است و اندکی لغزش در این سال های حساس عمر کودک و نوجوان مسیر زندگی آنها را به کلی عوض می کند.

اگر بنا به شرایطی که فرزندتان دارد، احساس می کنید خرید تلفن همراه برای او اشکالی ندارد، بهتر است این وسیله را به عنوان پاداشی در ازای اصلاح یک رفتار، موقعیت تحصیلی یا ورزشی به او بدهید. برای پیشگیری از پیامدهای منفی داشتن این وسیله، بهتر است قبل از خریدن آن، شرایطی را برای فرزندتان تعیین کنید از جمله سقف ریالی تماس ها، زمان استفاده و افراد مورد ارتباط.

6 نکته درباره لپ تاپ و تبلت

استفاده از رایانه برای بچه های نسل امروز اجتناب ناپذیر است؛ اینکه هر خانواده یک رایانه تهیه کند، دور از ذهن نیست اما لپ تاپ یا تبلت براحتی قابل جا به جا کردن هستند و والدین چندان نمی توانند کنترل لازم را بر فرزندشان داشته باشند.

صرفه اقتصادی: بچه از لپ تاپ بیشتر برای بازی استفاده می کنند و امکان اینکه صفحه کلید، سی دی درایو یا کارت گرافیکی آن را خراب کنند، زیاد است بنابراین به صرفه است که یک رایانه معمولی بخرید تا اگر قسمتی از آن خراب شد، بتوانید راحت آن را عوض کنید.

طراحی جمع و جور: لپ تاپ و تبلت بسیار کوچک اند و بدنه های خوش رنگی هم دارند بنابراین کودکان و نوجوانان این دستگاه ها را ترجیح می دهند.

استفاده های آموزشی: نباید کاملا دیدتان منفی باشد. در غیر این صورت حتی نمی توانید یک چوب کبریت دست فرزندتان بدهید. بهتر است از همانا ابتدایی ترین سال های زندگی، با فراهم کردن زمینه و علاقه یادگیری در فرزندتان، او را طوری تربیت کنید که خودش بخواهد از هر فرصتی برای یادگیری استفاده کند.

می توانید با نشان دادن سایت های آموزشی، بازی های آموزشی یا سایت هایی که به فعالیت های همسالان او مربوط می شود، فرزند را از ورود به فضاها و جهت های نامناسب دور نگه دارید. قرار بگذارید هر روز در مورد یک موضوع به خصوص در اینترنت جست و جو کنید و در ساعت مشخصی یافته های جدیدتان را به هم نشان دهید.

لپ تاپ بخریم یا تبلت: تبلت برای کسانی مناسب است که نوت بوک و لپ تاپ را جا به جا کنند. البته قیمت تبلت از لپ تاپ ارزان تر است اما اگر فرزند بازیگوش شما آن را بیندازد، معمولا تعمیرشدنی نیست. اما اگر قدرت مالی دارید، می توانید به عنوان پاداش این وسیله را برای فرزندتان تهیه کنید.

ارتباطات تحت کنترل: رایانه هر اندازه ای که داشته باشد، می تواند به اینترنت متصل شود و فضای مجازی برای کودکان و نوجوانان که تجربه های اجتماعی بسیار اندکی دارند، پرخطر است. پس نوع رایانه ای که برای فرزندتان تهیه می کنید، مهم نیست، فقط باید برای اتصال به اینترنت زمان های مشخصی را تعیین کنید و در این زمان ها فرزندتان را با لطافت و هوشمندانه زیر نظر بگیرید. می توانید با برنامه های مخصوص وب سایت های مجازی را برای فرزندتان تعیین کنید.

محدوده زمانی: حتما در طول روز زمانی مشخص را برای کودک تعیین کنید و اجازه دهید فقط در همان زمان با رایانه کار کند. به این ترتیب هم برنامه ریزی را به او آموخته اید و هم از پیامدهای ناشی از استفاده بدون مراقبت کاسته اید.

بنابراین هر رفتار غیرعادی کودک یا علائم جسمانی را بویژه اگر علت عضوی نداشته باشدباید به عنوان واکنش نسبت به شرایط پیرامون او در نظر گرفت، اغلب فرزندان خود را به خاطر خطاهای او محکوم می کنیم یاآنها را تنبیه می کنیم و فراموش می کنیم که به جای آن باید خطاها و ندانم‌کاری‌های خود را علت بروز مشکلات آنها بدانیم.

بیش فعالی ADHD اختلالی است که در آن پرتحرکی، بی‌توجهی و رفتارهای ناگهانی بیشتر و شدیدتر از کودکان دیگر وجود دارد.

۳ تا ۵ درصد کودکان به این اختلال مبتلا هستند و در پسرها این مشکل شایع‌تر است. امکان دارد در برخی، بیشتر علائم پرتحرکی و رفتارهای ناگهانی و در گروهی دیگر علائم بی‌توجهی بیشتر دیده شود. باید گفت علائم این بیماری قبل از ۷ سالگی شروع می‌شود. کودکان ADHD در تمرکز کردن مشکل بزرگی دارند. این گونه کودکان به نظر می‌رسد که بی‌توجه‌اند و مشکلات ویژه‌ای در کنترل فعالیت‌هایشان در موقعیت‌هایی که از آنها خواسته می‌شود، دارند.

آنها به طور دائم حرکت می‌کنند. بی‌نظم، بی‌علاقه و غیرقابل پیش‌بینی هستند. آنها خیلی سریع کفش‌ها و لباس‌هایشان را فرسوده می‌کنند. بسیار زود اطرافیان خود را خسته می‌کنند. از برجسته‌‌ترین ویژگی‌های این اختلال بی‌قراری افراطی و توجه بسیار ضعیف است. براساس درجه‌بندی والدین- معلمین یک چهارم تا یک دوم از کودکان و نوجوانان بی‌قرارند، اما هدفمند عمل می‌کنند،این در حالی است که فعالیت کودکان ADHD فاقد نظم و هدف است.

این کودکان غالباً به علت پیشرفت تحصیلی اندک و مشکلات اجتماعی اعتماد به نفس پائین‌تری دارند و از حفظ توجه روی تکالیف یا فعالیت مربوط به بازی‌ها ناتوانند. آنها اغلب نمی‌توانند حتی به یاد آورندکه باید چه کار بکنند.این کودکان از نظر سازگاری اجتماعی نیز مشکل دارند، به طوری که از بازی‌های متناسب با سن خود امتناع می‌ورزند. در بازی‌های گروهی اخلال ایجاد کرده و موجب نزاع می‌شوند. اگرچه کودکان به طور عادی تا اندازه‌ای بی‌قرارند، ولی چنانچه بی‌قراری شدید و دائمی بوده و در رفتار کودک هماهنگی وجود نداشته باشد در این صورت بی‌قراری باید مورد توجه قرار گیرد. شروع بیماری در پسران ۴ برابر بیشتر از دختران است. غالب روانپزشکان عقیده دارند اگرچه شروع بیماری قبل از ۳سالگی است، ولی تشخیص بیماری در ۷ سالگی که کودک به مدرسه می‌رود و احتیاج به آرامش و دقت و تمرکز حواس دارد، انجام می‌گیرد. بیشتر این کودکان از قوای درک و هوش طبیعی حتی بالاتر برخوردارند و خرابکاری‌های خود را به طور غیرمترقبه و ناگهانی انجام می‌دهند.

ADHD اغلب به دو علت در سال های اولیه مدرسه بیشتر تشخیص داده می‌شود. اول این که تشخیص قبل از ۴و۵ سالگی به خاطر این که در این دوره رشدی رفتارهای کودکان عادی شبیه به ملاک‌های موجود در ADHD است، این کودکان با ورود به مدرسه بیشتر مسئله‌دار می‌شوند، چون کودکان پرتحرک برای نشستن سر کلاس مشکل دارند.

آنها با توجه به شدت اختلال معمولاً یک یا دو زنگ اول را تحمل می‌کنند و بیشتر در ساعات نزدیک ظهر بی‌قرار و پرتحرک می‌شوند و به عناوین مختلف سرجایشان می‌لولند یا با همکلاسی‌های خود صحبت می‌کنند و یا درخواست مکرر برای بیرون رفتن از کلاس را دارند.

معلمان معمولاً این کودکان را بازیگوش نامیده و معتقدند که نظم کلاس را به هم می‌زنند. در حالی که این کودکان تحمل یک ساعت یا یک ساعت و نیم سرکلاس نشستن به طور مداوم را ندارند. پس از شناخت مشکل این کودکان باید به آنها اجازه داده شود که هر ۱۵الی ۳۰ دقیقه یکبار به مدت چند دقیقه از کلاس خارج شوند.

از مشکلات دیگر این کودکان در مدارس نداشتن توجه و تمرکز است و به نظر می‌رسد کودک به صحبت‌های معلمش گوش نمی‌دهد. اما یک معلم باتجربه و با شناخت و درک کافی از این اختلال می‌تواند با قرار دادن دانش‌آموز دچار این مشکل در میزهای اول کلاس و نیز با طرف مخاطب قرار دادن گهگاه دانش‌آموز در هنگام درس به آنها کمک نماید.

از مسائل دیگر اختلالات یادگیری است که شامل موارد اشکال در روخوانی و ناتوانی در یادگیری ریاضیات و اختلال در نوشتن است.

این کودکان معمولاً به علت شلوغی و بر هم زدن نظم کلاس، زیاد از کلاس خارج می‌شوند و اغلب اوقات از سوی اولیای مدرسه سرزنش و تنبیه می‌شوند.معلمین باید اطلاعات کافی از این اختلال داشته باشند و در پایه‌های ابتدایی این گونه کودکان شناسایی شوند و رفتاری منطقی و علمی با آنها شود و معلمین با والدین این کودکان در تعامل باشند و وضعیت آنها را به طور متداوم بررسی کنند.

والدین چگونه به بچه‌های خود کمک کنند

۱) ابتدا باید مطمئن باشیم که فرزندمان واقعاً نشانه‌های این اختلال را دارد، به علاوه تشخیص نهایی از سوی متخصص انجام می‌گیرد، گاهی افرادی که بسیار مضطرب و نگران هستند، ممکن است جنب و جوش‌های طبیعی فرزند را علتی بر بیش فعالی بدانند. بنابراین در قدم اول بایستی راجع به تشخیص مطمئن باشیم و به فرزندمان برچسب نادرست نزنیم.

۲) هماهنگی والدین در برخورد با کودک بیش فعال خود باید هماهنگ باشد تا کودک فرصتی برای سوءاستفاده نداشته باشد که رفتار نادرست خود را تکرار کند و همچنین والدین از انجام تنبیه‌های بدنی در این گونه کودکان باید خودداری کنند.

۳) ایجاد قانون برای کودک. برای به هنجار شدن رفتارهای کودک والدین باید قوانین را در منزل برای وی ایجاد کنند و در صورت انحراف از این قوانین او را تنبیه کنند (البته منظور از تنبیه، تنبیه جسمانی یا روحی نیست بلکه تنبیه به صورت ممنوعیت از تماشای برنامه تلویزیون یا انجام بازی مورد علاقه او است)

۴) صحبت و مشاوره با والدین کودکانی که مشکل کودکان آنها را دارد، این امر موجب می‌شود که والدین از تجربیات یکدیگر استفاده کنند و نحوه برخورد آنها با کودکانشان بهبود یابد.

۵) بعضی رژیم‌هایی غذایی، چاشنی‌ها و مواد رنگی و شیمیایی موردعلاقه کودکان، کاکائو، قهوه، نوشابه یا تنقلات در تشدید این رفتارها کمک می‌کند.

۶) والدین باید نحوه زندگی و برخورد با این کودکان طبیعی اما پرهیجان را بیاموزند. البته تا زمانی که کودک بسیار کم سن و سال است این کار بسیار دشوار است، اما با رفتن به مدرسه کودک آرام تر و متمرکزتر می‌شود.

چنانچه این بچه‌ها در سنین کودکی معالجه نشوند در دوره نوجوانی احتمال این که رفتارهای ضداجتماعی داشته و افسرده شوند، بسیار است. بنابراین به والدین توصیه می‌شود که حتماً در دوران کودکی برای معالجه این کودکان اقدام کنند.

سودابه حاجری
کارشناس علوم تربیتی

روزنامه ایران (www.iran-newspaper.com)

عکس هایی زیبا و ناز از کودکان در این پست تهیه شده است !

عکس هایی زیبا و ناز از کودکان در این پست تهیه شده است که امیدواریم لذت ببرید .

عکس-بچه-ناز

 

8. زمانی که پدر نقش موثری در خانه ایفا نمی‌کند، تمام مسوولیت‌های بچه‌ها برعهده مادر خانواده می‌افتد و مادر همیشه احساس افسردگی، خستگی و عصبی بودن دارد و تصور می‌کند در خانه مظلوم واقع شده است. همین مساله باعث می‌شود مادر نیز نتواند وظایف مادری خود را به خوبی انجام دهد و روابط موثری با بچه‌ها نخواهد داشت، بنابراین پدر‌ها حتما باید 3-2 ساعت در روز کنار بچه‌ها باشند تا مادر نیز بتواند برای خودش وقت بگذارد و به کارهای موردعلاقه‌اش بپردازد. در غیر این صورت مادر همیشه خسته است و از نظر روانی و جسمی توان لازم را برای نقش موثر مادری و فرزندی نخواهد داشت.