اطلاعات عمومی

هر تعداد فعل که بلدید را به سرعت پشت سر هم ردیف کنید. اصلا مهم نیست که این فعل ها در کنار هم معنی خاصی داشته باشد. فقط کافی است به سرعت ادا شود.

مثال: تو که میتونی نبینی نباشی و بدوی و بپری و ببینی که منم نیستم که باشم و ببینم و بدوم و بپرم. آره. ها؟ ها؟ ها؟

2. با استفاده از کمبود نمایی

در این روش هر چه عقده و کمبود دارید را به دست آورده تصور کنید و درباره اش حرف بزنید مسلما شمایی که می خواهید رپر بشوید؛ نه کار و بار درست حسابی دارید و نه کسی نگاهتان می کند و علت اصلی روی آوردنتان به این کار جلب توجه و معروفیت بوده است. پس با خودتان روراست باشید و آرزوهایتان را جامه عمل پوشیده تصور کنید و بخوانید.

مثال: وای! من توی سی ال کای سفید ددی ام و شش تا داف ریختن رو سرم. اگه اینا رو با خودم ببرم مهمونی خوب ملومه خیلی خرم. توی مهمونی 100 تا داف دیگه منتظرن. عمومنم مهمونیا تو الهیه و شمرون و جردنن.

این از شعر شما و می ماند شعر دوست ناله زنتان که آن قسمت خیلی راحت تر است و کافی است سری به خانه مادربزرگتان بزنید و از او بخواهید شوهرش را نفرین کند. شما هم نت برداری کنید و بدهید دست خواننده ناله سرا تا بخواند.

مثال: الهی جونت در بیاید. تو فکر می کردی من خرم. الهی مار غاشیه بزنتت تو حاشیه. خدا کنه ریغت دراد. خاک تو سر گهت کنن!!!

خوب، این هم از ترانه که به سادگی تهیه شد.

مرحله بعدی که ساده ترین قسمت کار است مربوط به آهنگ می شود. کافی است بروید در اینترنت و یک موزیک را دانلود کنید. بعد موقع خواندن آهنگ را هم پخش کنید تا برای خودش برود.

به همین سادگی شما توانسته اید وارد جرگه خواننده ها بشوید.

مرحله بعد تهیه کلیپ و ارسال آن به یکی از کانال های ماهواره است:

برای تهیه کلیپ احتیاج به یک دوربین فیلمبرداری و یک عدد دختر دارید. دختر را می توانید از هر جا خواستید تهیه کنید. حتی می توانید از خواهرتان و یا خاله تان هم خواهش کنید در کلیپ نقش عشق شما را بازی کنید. اما دقت کنید که حتمن موی بلندی داشته باشد و لازم است هر چه می توانید به او لوازم آرایش بمالید. توصیه می کنم دور لبها را تا سه چهار سانت بالا و پایین هم رژ بنفش بزنید. دماغش هم عملی باشد بهتر است که صد البته دیگر کسی که دماغش را عمل نکرده باشد پیدا نمی شود و مشکلی در این زمینه نخواهید داشت.

استفاده از مژه مصنوعی را فراموش نکنید. حتی می توانید از برس جارو برقی هم استفاده کنید. هر چه مژه بلندتر بهتر! موهای مدل را همه را توی صورتش بریزید ولی حواستان باشد که از یک پارچه بسیار نازک به اندازه شش هفت سانت به عنوان روسری استفاده کنید. مانتوی تنگ و چکمه تا زیر لگن خاصره هم جواب می دهد.

خوب، مدل هم حاضر است. به همین سادگی به همین خوشمزگی...

ایرانی ها خودشان را در دنیا به تواضع و فروتنی شهره می دانند. اما خودمانیم، هرچه جلوتر می رویم این خصیصه در میان ما کمرنگ تر می شود. به خصوص مساله شهرت و کسانی که با این لقب در تعاملند، بیشتر به دورشدن از تواضع متهم می شوند.

در این شرایط وقتی یکی از چهره های محبوب کشورمان متواضعانه میان مردم می آید و با آنها به صحبت می نشیند، واقعا دست مریزاد دارد. کم نیستند افرادی چون جمشید مشایخی، اصغر فرهادی، محمدعلی کشاورز، شهاب حسینی و... که اخلاقشان همیشه الگوی دیگران بوده و هست.

اما امروز می خواهیم از یک چهره سینمادوست و نه سینماگر صحبت کنیم. کسی که اگرچه سایه نام پدر بر سرش کافی بود تا به شهرت برسد، اما در حوزه موسیقی چنان پیشرفت کرد که این روزها همه از او به عنوان برند معتبر و قابل احترام یاد می کنند.

صدای همایون شجریان یکی از شنیدنی ترین صداهاست و از سنتی نوازان خوش اخلاق و مردمی ایران است که بسیار به سینما و سینماگران ایرانی علاقه دارد. او اطلاعات سینمایی اش را با اتفاقات دنیا به روز می کند و این علاقه مندی سبب شده تا در این حوزه دوستان زیادی داشته باشد.

تماشا با این هنرمند که البته در ماه تولدش هم هستیم، گفت و گویی سینمایی انجام داده که در زیر می خوانید:

*حضور گهگاه شما در جمع های سینمایی خیلی برایمان جالب است. چه بهانه ای باعث حضور یک هنرمند عرصه موسیقی در محافل سینمایی شده است؟

من به سینما علاقه مندم و خوشبختانه از اهالی سینما دوستان زیادی دارم که سبب توجه بیشتر من به این هنر شده است. جالب اینکه این علاقه مندی یک طرفه نیست و جذب آنها به موسیقی هم باعث شد ما حرف های زیادی برای گفتن داشته باشیم و بیشتر یکدیگر را ملاقات کنیم.

*پس با وجود چنین دوستانی که به آنها هم خواهیم پرداخت، فکر می کنم شما باید در جریان کامل آثار سینمای ایران باشید؟

بله؛ به طور کلی من اتفاقات سینمایی برایم جالب است و پیگیرشان می شوم. اما متاسفانه به دلیل اینکه مدتی خارج از کشور به سر می بردم، اخیرا نتوانسته ام فیلم ها را دنبال کنم.

*وقتی به ایران می آیید بیشتر چه تفریحاتی دارید؟

من بعد از سینما، تئاتر را هم خیلی دوست دارم و هربار که فرصتی پیش بیاید، حتما به دیدن نمایش ها می روم. اما همان طور که گفتم سفرم باعث شد که از این فضا هم دور بمانم.

*آخرین تئاتری که تماشا کردید، چه بود؟

«آقای اشمیت کیه؟» کار داوود رشیدی که خیلی هم لذت بردم.

*همان طور که اشاره کردید، حضور دوستان سینمایی، شما را با جریانات این حوزه آشنا کرده. نظرتان درباره فضای این روزهای سینما چیست؟

همان طور که همه می دانند سینمای ایران با فراز و نشیب هایی همراه و درگیر مشکلاتی است که موسیقی و سایر حوزه های هنری هم با توجه به شرایطشان با آنها آشنا هستند. اما آنچه مهم است اینکه لا به لای این مباحث، اتفاق های خوب هم در آن رخ می دهد. حالا با مسائلی که همیشه هنر درگیرش است من فکر می کنم تولید و ارایه فیلمی مثل «جدایی نادر از سیمین» به دنیای سینما، بهترین رویدادی بود که می تواند برای هر کشوری رخ دهد.

*شما یکی از اجراهای تان را هم به آقای فرهادی تقدیم کرده بودید.

بله. البته من فقط می توانم نظر سلیقه ای بدهم و به نظرم این فیلم باعث شد سینمای ایران خیلی جدی تر توجه دنیا را به خود جلب کند. این اصلا عجیب نیست. ما شاید از نظر تکنولوژی با هالیوود فاصله داشته باشیم. اما از نظر توانایی و داشتن هنرمندان با استعداد، هم در نسل قبل هم در نسل جدید هیچ کمبودی نداریم و فکر می کنم بعد از این بازهم سینمای ما بتواند افتخارات جهانی کسب کند.

*آخرین فیلم هایی که این روزها دیده اید و دوست داشتید، کدام ها بوده اند؟

«سعادت آباد» آخرین فیلمی بود که در سینما دیدم. ولی اگر هم فرصت نداشته باشم اغلب فیلم هایی که تعریف خوب بشنوم را حتما نگاه می کنم. از فیلم های هالیوودی هم به تازگی فیلم های «قوی سیاه» و «بنجامین باتن» را دیده ام.

*ارتباطتان با سینمای جهان چطور است؟

خوب (می خندد). به هر حال سینمای هالیوود است و ما باید آنجا را با مقیاس های خاص خودش بسنجیم. فیلم های هالیوودی علاوه بر بازی و فیلمنامه جذابیت هایی در تولید و تکنولوژی دارد که باعث می شود نگاه متفاوت تری به سینمای آنها داشته باشیم.

*آخرین فیلمی که خودتان در سالن سینما دیدید؟

آخرین فیلمی که در سالن دیدم، یک فیلم کمدی بود از مستر بین که در هلند دیدم. اسم فیلم یادم نیست، اما در تایید حرف خودم باید بگویم این کار نسبت به ویدئوهایی که من از این شخصیت دیده بودم، برایم جالب تر بود.

*خب، حالا برویم سراغ دوستان سینمایی تان. فکر می کنم برای خیلی ها جالب باشد بدانند کدام یک از هنرمندان کشورمان از دوستان شما هستند؟

دوستان زیادی در این حوزه دارم و باعث افتخار من است که بگویم اغلب سینماگران از دوستان نزدیک و صمیمی من هستند. پرویز پرستویی، گلاب آدینه، گوهر خیراندیش از این دسته هستند و نیکی کریمی از جمله دوستان سینمایی من است که خود از علاقه مندان موسیقی کلاسیک به شمار می رود. در میان بچه های تئاتر سیامک صفری، بهناز جعفری و بسیاری دیگر. می دانم هر اسمی هم بیاورم باز عده ای از قلم می افتند و من شرمنده شان می شوم.

*دوستی با اهالی سینما انگیزه بازیگر شدن را در شما به وجود نیاورد؟

خودم به بازیگری علاقه دارم، اما هیچ وقت جراتش را پیدا نکرده ام. به نظرم آدم باید یا واقعا دست پر باشد یا اصلا وارد این حرفه نشود. من هم چون این توانایی را هیچ وقت در خود ندیده ام، به طور جدی به آن فکر نکرده ام و ترجیح می دهم بیننده خوبی باشم و این گونه از سینما لذت ببرم.

*کمی هم به هنر مورد علاقه شما بپردازیم. موسیقی در خاندان شجریان نهادینه شده و خیلی ها با صدای پدر شما خاطره دارند. آیا انتخاب این سبک موسیقی برای همایون شجریان از طرف پدر بوده یا علاقه شخصی؟

در موسیقی هیچ محدودیتی برای خودم قائل نمی شوم و برای گوش دادن، به سبک های دیگر هم علاقه مندم. هم موسیقی پاپ گوش می کنم هم سنتی، اما برای اجرا خودم این سبک را انتخاب کردم چون آشنایی بیشتری با آن دارم و واقعا زمان اجرا خودم خیلی از آن لذت می برم چون با احساس من هماهنگ تر است. هر نوع موسیقی که از نظر کیفی آبرومند و شنیدنی باشد، در هر سبکی از آن استقبال می کنم و اصلا اعتقادی به محدود کردن خودم در این زمینه ندارم. به نظرم باید با هر سلیقه ای آشنا شد و از آن استفاده کرد.

*به جز پدرتان از صدای کدام خواننده قدیمی یا جدید لذت می برید؟

در گذشته خواننده های به نام و خوش صدای بسیاری داشتیم که بسیاری از ما و نسل های گذشته با صدایشان خاطره داریم. موسیقی را در درجه اول کاملا احساسی گوش می کنم و کاری به بعد ارزشی آن ندارم. موسیقی زمانی که حرفی برای گفتن دارد، شنیدنی است. به نظر من غلامحسین بنان و خانم قمرالملوک وزیری را می توان به عنوان اسطوره های صدا یاد کرد. اما در میان هم نسلان من علیرضا قربانی، محمد معتمدی، سالار عقیلی و سینا سرلک ازجمله خوانندگانی هستند که من واقعا از صدایشان لذت می برم.

*از جدیدترین فعالیت هایتان هم برایمان می گویید.

قبل از عید آلبومی به نام «بی من مرو» منتشر شد که امیدوارم مردم دوست داشته باشند. به تازگی هم در آمریکا کنسرت داشتم. اما این روزها در حال تدارک چند کنسرت در ایران هستم و تصمیم دارم هم در تهران هم چند شهرستان چند کنسرت برگزار کنم. علاوه بر این اگر همه چیز به خوبی پیش برود تا 6 ماه آینده برای آلبوم جدیدم هم مجوز خواهم گرفت.

نمی دانم چرا فرهنگستان فارسی برای این وسیله، تا حالا یک معادل درخور پیدا نکرده… مثلا “پخش کننده فشرده موسیقی سه” یا “سه فشرده پرداز” (بر وزن سه کله پوک)…

به هر حال… من صاحب یکی از این ها هستم…. اما من آدم موسیقی شناسی نیستم… خیلی هم وابسته به خواننده خاصی نمی شوم و اگر روزی روزگاری کنسرت یکی شان بروم، خودم را از فرط سرور و شادی جر نمی دهم… به همین دلیل هم تا حالا هیچ آرشیو مدون و مبسوطی از آهنگ های مورد علاقه ام نداشته ام… فلذا تمام دیروز را مشغول شخم زدن اینترنت برای پیدا کردن آهنگ بودم… شخم زدن اینترنت معنی مشخص و واحدی دارد… یعنی دزدیدن آهنگ و پرداخت نکردن یک شاهی پول، بابت آن !

حدس تان درست است… من از آن دسته آدم های “هنرنپروری” هستم که نقش بسزایی در عدم ترقی عالم موسیقی دارم… اما خوب… یک آدم سی و چند ساله را که عین سی وچند سال زندگی اش، به حرام خوری فرهنگی مشغول بوده را نمی شود با دو روز آدم کرد… مشقت می طلبد و فرهنگ سازی درونی…

این ها مهم نیست… مهم این است که مجاهدت دیروز من باعث شد تا چهار گیگابایت از هشت گیگا بایت این ”سه فشرده ساز” را پر کنم… در این تفحص هم، صرفا کمیت مد نظر بوده و کیفیت را ندیده گرفتم… همین شده که طیف وسیعی از آهنگ ها و خواننده ها را داشته باشم… از آتشی که نیستان را به فنا داد تا لیلای احمق که در را باز نمی کند و سوسن بی شعور که اجازه خواستگاری به بروبچه ها نمی دهد…

اما این وسط یک آهنگ هایی هست که درست مثل ماشه یک تفنگ عمل می کنند و با همان دلنگ دلنگ اول شان، آدم را شلیک می کنند به قدیم ها… می توانند آدم را بیست سال جابجا کنند… این آهنگ ها ، دم مسیحا دارند و کارشان زنده کردن خاطرات است… مثل یک بیل مکانیکی می افتند به جان خاک ترک خورده خاطرات و آنها را زیر و رو می کنند و هر چه مرده است را زنده می کنند… خوب و بد…

بعد همین می شود که وسط قدم زدن، بیل مکانیکی یکهو دلش می خواهد بزند به صحرای کربلا… کلی خاطره مرده را مثل روز اول ، صحیح و سالم می گذارد جلوی چشم آدم… تو هم فقط می توانی آرام سرت را بین دو دستت بگذاری و شاهد پرت شدن ات به قدیم ها باشی… یک جایی از دل آدم فشرده می شود… یک جورهایی دلت دکمه “پلی بک” می خواهد… فکر می کنی که هست… ولی نیست…

نمی دانم این خاصیت من است یا خاصیت شرقی ها یا همه آدم ها که ناخواسته، یادآوری خاطرات شان آغشته به یک تم غم انگیز می شود… انگاری که کانال زنده سازی خاطرات، مجهز به یک فیلتر غم ساز است و حتی خاطرات شاد و مفرح هم، ماهیتی ملال آور به خودشان می گیرند…

مثلا به طرف می گوئی که یادته ده سال پیش ، عروسی فلانی چه خوشی گذشت؟ بعد قیافه طرف را نگاه کنید… اول سرش کمی کج می شود، چشم هایش از فوکوس خارج می شود، عضله های صورتش شل می شود و یک لبخند ماستکی روی صورتش جاخوش می کند… این یعنی اوج اندوه در بازسازی یک پدیده مشمول زمان شده ی شاد…

شاید هم این موضوع، مربوط به شالوده “غم پرور” ما شرقی داشته باشد… احتمالا همه ما قبول داریم که لذتی که در غم هست، در شادی عمرا نیست… نه… بگذارید جمله ام را اصلاح کنم… لذتی که ما از غم می بریم، از شادی عمرا نمی توانیم ببریم… یک کسی هست (احتمالا سیمین دانشور) که یک جایی (احتمالا سووشون ) می گوید:

"باریتعالی موقع سرشتن خاک انسان، بر سر او گریست و از آنجا بود که گل انسان به اندوه اشک آغشته شد و غم پاره ای از وجود انسان گشت ..."

(تمنا می کنم این جمله را مربوط به علی شریعتی و کتاب کویر او نکنید… به غیر از علی، آدم های دیگر هم حرف های خوب و مشابه می زنند)…

یا مثلا اینکه می گویند که "پایان هر خنده زیاد، یک گریه است"…

بار اول این را کجا شنیدم؟ دانشجو بودم… نصف شب من با سه چهار نفر دیگر، وسط خیابان ولیعصر افتادیم دنبال یک موش… به عنوان یک دانشجوی شهرستانی، تفریح بهتری پیدا نمی کردیم… موش را بدبخت کردیم… آنقدر در این کش و قوس، خندیدیم که فک مان جر خورد و شلوارمان را خیس کردیم… بعد هم برگشتیم خوابگاه… ساعت سه صبح تلفن زدند که پدر یکی از همان دوستان دیشبی فوت کرده… بعد همه گریه مان گرفت… بعد هم یک خری همان مثال بالا را زد و مثل پزشکی قانونی، عامل فوت را خنده های زیاد چند ساعت پیش اعلام کرد… شاید هم دلیل غم اندود شدن، آکواریوم مسمومی باشد که در آن رشد و نمو پیدا کرده ام…

زدم جاده خاکی… خلاصه آهنگ گوش می دهم و خاطره زنده می کنم… آدم های دور، یکی یکی می آیند جلوی چشم ام… من هم سرم را کج می کنم، چشم هایم از فوکوس خارج می شود و یک لبخند ماستکی بهشان می زنم … انگاری که می گویند :

“خاطره هر جا که میری به یاد من باش”…