خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز- خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز-خانواده سبز
به جای
نگران بودن در مورد وضع بد اقتصادی، یا شکایت در مورد کارهای روزمره، از
دوستان یا اعضای خانوادهتان بخواهید که داستانی سرگرمکننده تعریف کند.
خودتان را در میان افرادی قرار دهید که میخندند، لبخند میزنند، و خلاصه شاد و شنگول هستند.
سعی کنید بیشتر لبخند بزنید. تلاش عامدانهای انجام دهید که لبخند بزنید، به چیزهای خوشایند فکر کنید و خودتان را شاد نگهدارید.
فهرستی از همه چیزهایی که باید به خاطر آنها شکرگزار باشید، تهیه کنید. هر وقت احساس ناراحتی کردید، به این فهرست نگاه کنید.
به سوی خنده بروید. هنگامی که گروهی از دوستان یا همکاران را میبینید که
دارند حسابی میخندند، شما هم به صحبتهای آنها بپیوندید و خودتان را به
یک خنده مهمان کنید.
آیا تاكنون احساس كرده اید كه كنترل زندگی از دست شما خارج شده و هرچه بیشتر تلاش می كنید كمتر نتیجه می گیرید؟ شاید زمان آن فرا رسیده است که به جای آن كه به دنبال زندگی بدویم، آن را تحت كنترل خویش درآوریم و زندگی جدیدی را آغاز كنیم. درك واقعی تفاوت میان «زنده بودن» و «زندگی كردن» تا حدودی مشكل به نظر می رسد، اما پی بردن به این نكته منجر به تغییرات شگرفی در دنیای پیرامون ما می گردد. حال اگر از اوضاع موجود خسته شده اید و می خواهید زندگی كنید 10 توصیه زیر را به كار گیرید:
1 - به یاد داشته باشید كه زندگی موهبتی است كه هنگام تولد به شما ارزانی شده است.
زندگی همان طوری است كه به آن نگاه می كنید. می توانید بنشینید و اجازه دهید تا زندگی از شما یك مغلوب بسازد یا این كه برخیزید و آن را به دست خود رقم بزنید. مایا آنجلو در این باره می گوید: زندگی مانند مادری است كه هر روز صبح لباس شما را مرتب می كند و می گوید: نگران نباش عزیزم! من با تو هستم.
2 - زندگی را برای خود معنا كنید و اهداف خود را در زندگی مشخص نمایید.
3 - برای خود قوانین ویژه ای وضع كنید.
بسیاری از مردم بر این باورند كه زندگی یك بازی است. شاید هم این گونه باشد. اما اكثر بازی ها قوانین و مقرراتی مخصوص خود دارند و شرایط برد و باخت در آنها مشخص شده است. ما مجموعه قوانین و مقررات بازی زندگی را همراه خود به این دنیا نیاورده ایم، شاید هم به ما اجازه داده شده تا خود این قوانین را وضع كنیم و برای زنده بودن، زندگی كردن و شكست و پیروزی معیارهایی در نظر بگیریم.
4 - مسئولیت زندگی خویش را به طور كامل بر عهده بگیرید.
حال كه قوانینی مخصوص به خود وضع كرده اید، می توانید مسئولیت زندگی خویش را بر عهده بگیرید. جفری ابرت می گوید: وقتی شخصاً مسئول كارهای خود باشید، برای آزادی و آزاد زیستن نیازی به كسب اجازه از دیگران ندارید. وقتی شما از دیگران اجازه می گیرید، در واقع در مورد زندگی خود به آنها حق وتو می دهید!
5 - جزئیات را بی ارزش نشمارید و نسبت به آنها بی تفاوت نباشید.
مهم نیست كه چگونه زندگی می كنیم. زندگی در مسیر پرتلاطم خود موانع بیشماری سر راه ما قرار می دهد كه مجبور به مقابله با آن هستیم زیرا در غیر این صورت لذت ها و شادی های ما به طور جدی در معرض خطر قرار می گیرند. استفان وینسنت تفسیر جالبی از زندگی دارد: «زندگی با مرگ از دست نمی رود. زندگی را لحظه به لحظه و روز به روز از دست می دهیم و این در حالی است كه هزاران راه نرفته در پیش روی داریم.»
6 - كارها و عادت های نادرست خود را ترك كنید.
بسیاری بر این باورند كه «ترك كردن» مفهومی منفی دارد، آیا شما نیز جزء این گروه هستید؟
برخی معتقدند افراد موفق هیچگاه اقدام به ترك كاری نمی كنند اما این گونه نیست، برنده ها اكثر اوقات به ترك مواردی می پردازند كه اهداف و آرزوهای آنها را برآورده نمی سازد.
7 - لیستی از كارهایی كه قصد ترك آنها را دارید تهیه كنید.
اگر زندگی خود را دقیقاً مورد بررسی قرار دهید، خواهید دید كه انجام برخی كارها روند رو به رشد شما را كـُند و یا حتی متوقف می كنند و ممكن است روی كارهای دیگر شما نیز تأثیر منفی بگذارد. این قبیل كارها را شناسایی كنید و آنها را روی كاغذ بیاورید.
8 – عادت ها و كارهایی را كه ترك كرده اید، در لیست خود علامت بزنید.
با انجام این كارها در كوتاه مدت شاهد تغییرات مثبتی در زندگی خود خواهید بود كه شما را از بسیاری نكات منفی دور خواهد ساخت. پس فضای اطراف خود را برای یك زندگی جدید و كسب تجارب مثبت بیشتر مهیا كنید.
9 - به آینده بنگرید.
با اعمال این تغییرات و ایجاد نیروی مثبت در زندگی، شما گام بزرگی به سوی آینده برداشته اید؛ پس آینده نگر، خوشبین و شجاع باشید. به طور یقین نتایج حاصله شما را شگفت زده خواهد كرد.
10 - از تمامی امكانات اطراف خود بهره گیرید.
همه می گویند ازدواج مثل هندوانه است. به شرط چاقو هم در کار نیست. اما امروزه از چیزهایی نام می برند که به دوام ازدواج کمک می کند. ازدواج موفق بستگی به عوامل مختلفی دارد که خیلی از آنها را باید در دوران نامزدی (قبل از ازدواج) ارزیابی کرد. عوامل دیگری نیز در موفقیت زندگی زناشویی موثر است که می توان آنها را بعد از ازدواج شناخت.
در ازدواج، توانایی سازش دایمی با شرایط گوناگون که ممکن است متغیر هم باشد و از خودگذشتگی فراوان لازم است اما اگر زن و مرد قبل از ازدواج با یکدیگر توافق بیشتری داشته باشند ، امکان سازش بعدی بیشتر خواهد بود. مهم ترین عوامل توافق در ازدواج عبارت اند از:
رشد عاطفی و فکری ، تشابه علایق و طرز تفکر ، تشابه مذهبی، تشابه تحصیلی و طبقاتی، تشابه طرز فکر نسبت به امور جنسی، تشابه علاقه به زندگی و سرعت عمل در کارها، رابطه با خانواده زن و شوهر.
مهم ترین عامل موفقیت ازدواج
مهم ترین عامل موفقیت در زندگی زناشویی، رشد عاطفی و فکری است البته درجه رشد عاطفی و فکری تنها بستگی به سن ندارد بلکه سن روانی، اجتماعی و عاطفی و سن جسمانی همه از عوامل موثر در رشد عاطفی است. رشد جسمانی نیز عامل مهمی در آمادگی و در نهایت دوام ازدواج است. مساله دیگری که از لحاظ بهداشت روانی قابل ملاحظه است اینکه آیا در ازدواج اختلاف هوش و معلومات سبب بروز اختلافات زناشویی خواهد شد یا خیر؟
شخصی که از لحاظ اجتماعی رشد کرده است، روابط اجتماعی را بهتر درک می کند. او می داند چگونه با دیگران، به خصوص خانواده و همکارانش سازش کند. او درک می کند که انتظارات اجتماع از او چیست و تا اندازه زیادی قادر است خود را با این توقعات تطبیق دهد. همچنین او آماده قبول مسوولیت است و نسبت به محدودیت های خود آگاهی دارد.
شخصی که رشد عاطفی کرده است، در مورد همسر و فرزند و دوستان و مشکلات زندگی نظریه واقع بینانه ای دارد. او دارای فلسفه زندگی معینی است که بر اساس آن می تواند از بحران های دایمی زندگی جلوگیری کند.
رشد عاطفی، کی و چقدر؟
یکی از مهم ترین عوامل رشد ، مقدار و چگونگی رشد عاطفی است. مثلاً شخص ممکن است 30 تا 40 سال عمر کرده باشد ولی از لحاظ رشد عاطفی عقب مانده محسوب شود. چنین شخصی قدرت کنترل احساسات و عواطف خود را ندارد و در نتیجه زندگی زناشویی او مختل می شود. شخصی که رشد عاطفی کرده است، در مورد همسر و فرزند و دوستان و مشکلات زندگی نظریه واقع بینانه ای دارد. او دارای فلسفه زندگی معینی است که بر اساس آن می تواند از بحران های دایمی زندگی جلوگیری کند. او به پیشرفت های فعلی خود متکی است و زیاد به گذشته خود ، هر چند هم با شکوه بوده باشد ، اتکا ندارد. در ضمن به مطالبی از قبیل امور جنسی، عشق، ازدواج و تربیت کودک نگاه روشنی دارد.
مثلث عشق
با تمام این حرف ها، امروز دانشمندان به این نقطه رسیده اند که «اگر عشق و احساسات قابل اتکا نیستند پس چه چیزهایی باید وجود داشته باشد تا عشق افراد پایدار بماند. ابتدا نظریه ای شکل گرفت که اگر برخی شباهت های اولیه بین افراد وجود داشته باشد صمیمیت و رفاقت بیشتری بین آنان به وجود می آید که می تواند ازدواج موفق را تضمین کند اما تجربه نشان داد که این اتفاق هم نمی افتد. آقای استنبرگ که مثلث عشق را ارایه کرده بود به این نتیجه رسید که خیلی از طلاق ها، برخلاف انتظار، در مواردی اتفاق می افتد که انتخاب اولیه اشتباه نبوده است. یعنی افراد در ابتدای ازدواج، شباهت هایی به هم داشته اند اما پس از ازدواج تغییر کرده اند.
پس خیلی وقت ها مشکل اینجاست که آدم ها تغییر می کنند اما با هم تغییر نمی کنند: در دو مسیر یا با سرعت های متفاوتی تغییر می کنند. پس حالا این سوال به وجود می آید که «اگر شباهت اولیه هم ضامن صمیمیت نیست پس چه چیز می تواند صمیمیت و رفاقت درازمدت بین زوج ها را تضمین کند؟»
هوش عاطفی ات را به کار بینداز!
پژوهش های زیادی نشان داده اند که هوش عاطفی یکی از مهم ترین عوامل موفقیت ازدواج است. هوش عاطفی نوعی از هوش است که به ما کمک می کند به احساساتمان آگاه باشیم. بتوانیم عواطفمان را خوب بیان کنیم. آنها را خوب کنترل و هدایت کنیم. ظرفیت های خودمان را بشناسیم و در مجموع یک حس مثبت کلی نسبت به خودمان داشته باشیم. از طرف دیگر بتوانیم عواطف فرد مقابلمان را درک کنیم و نسبت به آن واکنش اجتماعی یا بین فردی مناسب داشته باشیم.
اگر دو طرف دارای هوش عاطفی بالایی باشند می توانند بفهمند که چه طور همراه و همگان با تغییر احساسات و عواطف یکدیگر تغییر کنند تا زندگی شان به رشد و صمیمیت بیشتری منجر شود.
اگر میخواهید خانهای شاد داشته باشی باید خانه تمیز و مرتب باشد. اگر در خانهای آرام و مرتب و با نظم زندگی كنید، قاعدتا وقتی به درون آن قدم میگذارید احساس خوبی خواهید داشت و میتوانید بهتر مسائل و مشكلات خود را حل كنید. بعضی اوقات وقتی به خانهای وارد میشویم احساس بدی به ما دست میدهد و حس میكنیم چقدر آن خانه سرد و بیروح است. دلیل آن چیدمان بد آنجاست؛ برعكس در بعضی خانهها احساس خوبی به ما دست میدهد و ناخودآگاه در آنها احساس شادی میكنیم، حال با خود میپرسید، خب چه طور به این فرآیند برسیم، بنابر این نكات زیر را بخوانید:
خانه را مرتب كنید تا پر از شادی شود.
از یك اتاق شروع كنید و هر چه لوازم غیرضروری دارید مثل سیدیهای اضافی، كتاب، لباس و وسایلی كه استفاده نمیكنید، جمع كنید، بفروشید، هدیه بدهید یا .... ماهی یك بار و در یك روز معین این كار را انجام بدهید.
به سراغ كمد لباسهایتان بروید و لباسهایی را كه قابل استفاده نیست (غیر از لباسهای مخصوص مراسم و مناسبتهای خاص) جدا كنید، همه را به افراد نیازمند ببخشید. به این ترتیب جا برای لباسهای نو باز میشود. شش ماه یك بار این كار را انجام بدهید. به اسباب و اثاثیه شخصی و اموال خود خیلی دل نبندید و نسبت به آنها احساس مالكیت نداشته باشید. خوب میدانید كه ما انسانها نمیتوانیم چیزی را با خودمان به آن دنیا ببریم، پس عادت كنید به داراییهایتان وابسته نباشید و زودتر از آنها دل بكنید. اسباب و اثاثیههایی را كه به ندرت از آنها استفاده میكنید و بیدلیل جمع كردهاید یا بفروشید یا ببخشید.
این قانونی طلایی است.
دیوارها، پنجرهها و درها را از گرد و غبار و تار عنكبوت پاك كنید. در صورت امكان دیوارها را رنگ كنید و سپس تغییر دكوراسیون بدهید. مبلمان، تابلوها و دیگر وسایل را گاهی جابجا كنید این كار باعث پراكندن شادی در خانه میشود.
طوری وسایل خانه را بچینید كه فضا بزرگتر و روشنتر به نظر برسد. مبلمان را طوری بچینید كه جلوی نور را نگیرد. وسایل را در كمدها و كابینتها بگذارید تا محیط به هم ریخته نباشد و چند چراغ تزیینی زیبا روی كابینت بگذارید.
چند گل و گلدان طبیعی و زیبا در سالن بگذارید. اگر باغچه دارید، در آن گل و درخت بكارید.
یك حركت موثر و خلاق
به جای اینكه پای تلویزیون بنشینید، كاری موثر و خلاق انجام دهید. یعنی چه؟
امروزه تماشای تلویزیون نوعی اعتیاد شده است. كاری كه هیچ سودی ندارد و آدم را تنبل و چاق میكند. اگر فرزندانمان را از كودكی عادت بدهیم كه زیاد پای تلویزیون ننشینند و به جای آن كتاب بخوانند، نقاشی كنند، شعر بسازنند یا هر كار خلاق دیگری انجام دهند، به آنها یاد دادهایم كه از بخش خلاق مغز (نیمكره راست) استفاده كنند. از آنجایی كه خلاقیت محدویت ندارد هر چه كودكان بیشتر از آن استفاده كنند خلاقتر میشوند و وقتی خلاقیت به خرج دهند احساس شادمانی میكنند. بنابراین باید مغز خلاق خود را پرورش بدهید تا بتوانید كارهای مهم و بزرگ انجام دهید. به جای تماشای زیاد تلویزیون، فقط برنامههایی را ببینید كه دوست دارید و از آن لذت میبرید. سعی كنید بیشتر كارهای مفید و سودمند انجام دهید.
آبی كه تخممرغها را در آن پختهاید دور نریزید، زیرا این آب سرشار از املاح معدنی است و محلول گوارایی برای گیاهان به شمار میرود
مراقبت از گیاهان خانگی
برگ گیاهان خانگی را با یك گردگیر كه از جنس پر ساخته شده، گردگیری كنید.
برای تمیز كردن برگها از گلیسیرین استفاده كنید، چرا كه برای درخشندگی و شفافیت برگها، هیچ مادهای بهتر از گلیسیرین وجود ندارد. چند قطره گلیسیرین را روی پارچهای بریزید و به آرامی روی برگها بمالید. گلیسیرین به مراتب از روغن زیتون بهتر است چرا كه خاك را به خود نمیگیرد. همچنین مخلوط آب و شیر به مقدار مساوی هم یك ماده عالی برای برق انداختن گیاهان خانگی است.اگر میخواهید گلهای شما تا آمدن مهمانها تر و تازه و شاداب بماند، انتهای ساقه آن دستمال مرطوبی بسته و درون یخچال بگذارید، با این كار مدت بیشتری تازه خواهند ماند. آبی كه به گلدانها میدهید، بهتر است از لحاظ درجه حرارت، با دمای اتاق تطبیق داشته باشد. برای این كار، آب را در ظرفی ریخته و بگذارید چند ساعت در اتاق بماند، تا هم حرارت آن متعادل شود و هم اینكه «كلر» موجود در آن تهنشین شود، برخی تصور میكنند كه آب، هر چه سردتر باشد، بهتر است، در حالی كه این تصور درست نیست و آب سرد امكان دارد به گیاه آسیب برساند.
آبی كه تخممرغها را در آن پختهاید دور نریزید، زیرا این آب سرشار از املاح معدنی است و محلول گوارایی برای گیاهان به شمار میرود. آب تصفیه شده (یعنی آب لولهكشی) دارای مقداری «كلر» است كه به عنوان ضدعفونی به كار میرود، و این آب، برای گلها چندان مفید نیست. بنابراین آب لولهكشی را درون ظرفی ریخته، بگذارید یك روز بماند تا كلر آن تهنشین شود، سپس گلدانها را آب بدهید، این كار از قهوهای شدن نوك برگها جلوگیری خواهد كرد.
1) تمركز این نوشتار بر روی عشق زمینی و به تعبیر دیگر عشق مجازی است، كه در مقابل عشق حقیقی بازشناسی شده و مراد از آن محبت شدید (نه محبت معمولی) بین تنها و تنها دو فرد انسانی است. عاشق و معشوقه ها در این میدان در چهار صورت قابل فرض اند: اول: عاشق و معشوق هر دو مرد باشند؛ دوم: عاشق و معشوق هر دو زن باشند؛ سوم: عاشق مرد و معشوق زن باشد؛ چهارم: عاشق زن و معشوق مرد باشد. در این میدان جای سخن بسیار است و نگارنده در جای دیگر به تفصیل به ماهیت و اقسام و... عشق پرداخته است (منصورنژاد محمد، عشق زمینی، ناشر: مؤلف: 1381).
2) با فرض اینكه عشق بین دو فرد با تمام آثارش شكل گرفته (كه حداقل اثرش آن است كه این محبت شدید، فقط بین دو فرد ساری و جاری است و به قدری شدید است كه این دو و خصوصا عاشق را از توجه به دیگران بازداشته است). ممكن است به دلایلی عاشق و معشوق، در حالی كه همچنان به هم علاقه مند و نیازمندند، مجبور شوند كه از یكدیگر فاصله بگیرند و این روابط و تجربه ها را قطع نموده و همدیگر را فراموش نمایند. و از آنجا كه فراموش كردن و پشت سر گذاشتن فضاهای عمیق، شدید و نافذ عشق، به هیچ عنوان كار سهلی نیست و ممكن است به جد در فعالیت های عادی افراد اختلال ایجاد كند، از این رو لازم است كه برای برون رفت از این وضعیت به چاره جویی نشست و به این سؤال پاسخ داد كه در عشق ناكام و شكست خورده چه باید كرد؟ چگونه باید از این فضا فاصله گرفت و به وضعیت عادی زندگی پرداخته و این توان و فرصت را بیابند كه از زندگی لذت ببرند؟
3) در پاسخ بدین مشكل و برای شكست خورده در میدان عشق، حداقل دو دسته پیشنهادات، قابل توصیه اند:
الف) نسخه هایی غیر از عشق:
از آنجا كه فضای عشق، تمام وجود آدمی را اشغال می كند و به تمام ابعاد شخصیت آدمی معنا و شكل می دهد، پس از خالی شدن چنین امر فراگیر و نافذی، آدمی در قلب و جانش خلاهای بسیار شدیدی احساس می كند كه به نحوی باید این محیط خالی را پر كرد. از جمله مشغله های پیشنهادی، كارهای سخت، جسمانی، سنگین و نیز ورزشی است (كارهای یدی، كوهنوردی، دویدن، شنا و...). ممكن است فرد را به سوی امور زیبایی شناختی، لطیف، فرحزا و قلبی فراخواند كه مثلا به امور هنری و ادبیات بپردازد (شعر، موسیقی، خطاطی، نقاشی، شركت در محافل ادبی و...). ممكن است غذایی كه برای عاشق شكست خورده تجویز می شود، از مقوله های جسمی و قلبی نباشد، بلكه او را به تلاش عقلانی جدی فراخواند (مثلا پژوهشهای علمی، خصوصا میدانی و تجربی و...).
اینگونه نسخه ها گرچه ممكن است به عنوان دارو تلقی شوند كه می توانند بی قراری های شكست در عشق را موقتا آرام نمایند، اما فی الواقع اینگونه توصیه ها، نسخه های دوانما هستند و حداكثر كاركرد آنها ایجاد نقشی مسكن و آرام بخش به صورت موقتی است و فرد بحران زده ممكن است از این فضا قانع نشده و مجددا به حالت اول بازگردد.
ب) نسخه هایی بر مبنای عشق:
به نظر می رسد كه پادزهر اصلی عشق، همان عشق است و تنها با عشق می توان توسن سركش عشق را مهار نمود. عاشق شكست خورده در این میدان را نه می توان و نه جایز است كه از نعمت وجود عشق، بازداشت. نمی توان او را از این فضا بیرون آورد، چون كسی كه تجربه ی لحظه های شیرین، عمیق و جذاب عشق را داشته، با هیچ تجربه ی دیگری به آن حد و گستره از تجربه های هجر و وصل، لذت و غم، آرامش و اضطراب، نمی تواند برسد و درنتیجه، همیشه در عطش و تشنگی می ماند.
جایز نیست و نباید گوهر عشق را از كسی گرفت، زیرا برای مهمترین بعد وجودی آدمی، یعنی قلب، بهترین و لذت بخش ترین غذاست. از این رو آنان كه در این موضوع به دنبال پاك كردن صورت مساله اند، بسیار به خطا می روند. اینجاست كه باید برای جایگزینی فضای عشق، تنها و تنها به عشق تمسك جست. به عبارت دیگر نباید عشق را در آدمیان جابجا كرد، چون نیاز جدی است و جایگزینی مناسبتر، بلكه در حد خود ندارد، بلكه باید معشوق را جایجا كرد و تغیین داد. اما مصداق معشوقها برای چنین عاشق بحران زده یی در سه سطح قابل فرض اند:
اول، معشوقه ی فراانسانی:
مراد از مصادیق، معشوقه هایی هستند كه جنبه ی تجرد داشته و قرار نیست عاشق با قالبی ملموس، مشهود و ملموس، مثل سایر اشیاء و آدمیان سروكار داشته باشد، بلكه با امور و مصادیق مجرد، غیرملموس و غیرمشهود مواجه است. به عبارت دیگر، برای فرار از عشق مجازی، می توان به دامن عشق حقیقی چنگ زد. از آنجا كه ورود به فضای عشق حقیقی، توان، ادراك، تخیل و امكانات ویژه می طلبد، كه كار هر كسی نیست، عاشق ناكام از آنجا كه تمزین پرواز، تلقین حركتهای سنگین روحی، تجربه ی تخیلهای عمیق و همه جانبه را دارد، بسیار مستعد است كه در سطوح بالاتری نیز پرواز نماید. از این رو می توان به این گونه عاشقها گفت، وارد فضای عشق الهی و معنوی شوید، با خدا سودا كنید، با مسایل و اشخاص معنوی (مثلا معصومین) عشق بازی كنید و عطش وجودی خودتان را از سرچشمه های اصیل و سالم عشق فراانسانی سیراب كنید و با توكل و توسل به آرامش برسید.
این راه رفتنی، قابل وصول و نتیجه بخش است. (بد نیست از این زاویه تجربه های معنوی مولانا پس از ازدست دادن شمس تبریزی و استاد محمدحسین شهریار پس از نومیدشدن از معشوقه اش مورد توجه و تامل قرار گیرند). اما راهی است صعب و سنگین و از این رو در حد همه ی انسانها و هر سطح از عاشق فرومانده از راه نیست. اینجاست كه در چاره جویی برای فرد شكست خورده در عشق، باید وزنه های سبكتر و قابل حملتر از عشق حقیقی پیشنهاد كرد، در عین حال كه این راه را برای سالكان جدی، عاشقان توانا و روندگان با عزم جزم بازگذاشت و بر روی آن به عنوان راه حلی اساسی تكیه كرد.
دوم، معشوقه ی فروانسانی: ممكن است به عاشق خسته گفت كه چرا از طبیعت زیبا بهره نمی گیری و با آن مانوس نمی شوی؟ چرا از این همه پرندگان و حیوانات متنوع و دوست داشتنی غفلت می كنی و چرا خودت را پایبند امور و مصادیق غیرانسانی نمی كنی كه پاسخهای مناسبی نیز از آنان دریافت كنی. مثلا چرا به تغذیه و تربیت پرندگان زیبا نمی پردازی؟ چرا با آب و گل خلوت نمی كنی و آرامشت را از این طریق نمی جویی؟ چرا با پروراندن برخی حیوانات كه قدرشناس و وفادارند، مشغول نمی شوی؟و...
گرچه اینگونه معشوقه ها نیز جذاب اند و آدمیان زیادی را نیز دلبسته ی خود كرده اند، ولی برای كسی كه تجربه ی عشق انسانی دارد و ناكام مانده است، این گونه معشوقه ها به جهت پایین بودن سطوح توانایی ها و جذابیت ها، قانع كننده نبوده و لذتش ناقص بماند و از این رو ممكن است فضای غم و تلخی شكست مجددا برای او احیا شود. از این رو این جایگزینی در عشق، گرچه مفید است و به عنوان معادلهای غیركامل، قابل تجویزند، اما می توان نسخه های مناسبتری نیز برای این درد تجویز نمود.
سوم، معشوقه ی انسانی: در اینجا توصیه و تجویز آن است كه اگر معشوقه یی به هر دلیل از دست رفت، چرا یكی دیگر در حد او و یاشد بهتر از او را برنگزیند؟ به جای یك انسان، به انسان دیگری مهر ورزید و به معاشقه نشست. ممكن است گفته شود كه این تجویز سطحی و غیرجامع است. زیرا كسی كه غرق در فضای سنگین عشق است، معشوقه ی سابق تمام فضای ذهنی و جانش را اشغال كرده است. او نه جایی برای مهرورزیدن (در حد عشق) به دیگران دارد و نه این فرصت و توان را دارد كه برای جابجایی معشوق، عزم جزم كند و پادرركاب نماید. این اشكال بی وجه نیست، اما توصیه ی ما نیز بی قید و شرط نیست و با رعایت این قیود، برداشتن این بار ممكن می شود. در مسیر جایگزینی معشوق، باید به نكات زیر توجه داشت:
اولا: چنین فرد بحران زده از تجربه ی كارشناسان و از مشاوره با صاحبنظران، هرگز غفلت نورزد. زیرا آشنایان با پیچ و خمهای وجود آدمی و بحرانهایش، ممكن است راههای میانبر و حد وسطی را بشناسند كه راه برون رفت از مشكل را برای دیگران بسیار تسهیل می نمایند.
ثانیا: تغییر معشوقه، یك شبه و در اندك زمان به سادگی ممكن نیست. از این رو به عاشق آسیب دیده باید فرصت داد تا اندكی از مشغله های وجودیش فروكش كند. تجربه های تازه تر نماید، با حوادث و مسایل نویی دست و پنجه نرم كند و اندك اندك از شعله های فروزان عشق، فاصله گیرد، تا قابلیت و ظرفیت تجربه ی جدید و دریافت محبت فرد جدید را پیدا كند و از سویی ببیند كه در درون نیازی اساسی وجود دارد و پاسخ می طلبد، و از سوی دیگر به اینجا برسد كه پاسخ شایسته برای آن حاجت ندارد، تا به فكر غذای مناسب برای رفع آن نیاز بیفتد.
ثالثا:
آدمیان بر اساس باورهایشان زندگی می كنند. انسانها در قالبهای ذهنی و
تصاویر ذهنی خود، پیش فرضهایی دارند كه مبنای ادراك و كنش آنان است. برخی
از این باورها صواب اند و باید حفظ و تقویت شوند. اما بسیاری از تصاویر
ذهنی اگر غلط هم نباشند، این قابلیت را دارند كه جایگزینهای مناسبتری پیدا
كنند (و البته اگر غلط اند، باید جایجا شوند). عاشق نیز از معشوق پیشین و
شرایط یك معشوق مطلوب و... پیش فرضهایی دارد كه با تامل و با راهنمایی
افراد محبوب، می تواند قالبهای ذهنی و پیش فرضهایش را جابجا كند، آنگاه
آماده ی دریافت تجربه ی جدید خواهد شد.
رابعا:
برای اینكه فضای سابق مورد غفلت و فراموشی قرار گیرد، حتما باید هر اثر،
نكته، مطلب و اشیاء مربوط به فضای عشق پیشین در معرض دید و در دسترس عاشق
ناكام نباشد. از این رو باید هر آنچه كه خاطره ی گذشته را تجدید می كند،
چاره جویی نمود و از آن عقبه رهایی یافت و فاصله گرفت، تا آنكه صفحه ی جانش
آمادگی دریافت تجربه ی جدید را بیابد.
حاصل آنكه با رعایت شرایط فوق (مشاوره، فاصله ی زمانی، تغییر تصویر ذهنی و
محو آثار پیشین) می توان از تجربه ی شكست در عشقی رهایی یافته و با
جایگزینی معشوق جدید، از زندگی لذت برد. واضح است كه شرایط یادشده، بسترها
را فراهم می كند و فرد بحران زده باید فعالانه بسترهای لازم را در این
شرایط مناسب برای گزینش جایگزین مناسب فراهم كند و صفحه ی جانش را برای
ورود فرد دیگر باز كند و آنگاه روح بحران زده و خسته اش به قرار برسد.
.:: This Template By : web93.ir ::.