اطلاعات عمومی

به گزارش نشنال جئوگرافیک، محققان به تازگی یک سوئیچ ژنتیکی را در مغز زنبورهای عسل کشف کرده اند که هنگام این حمله فعال می شود. با توجه به اینکه به نظر می رسد فعال شدن این ژن به آغاز این شیوه دفاعی در زنبورها منجر نمی شود، احتمال می رود فعال شدن آن عاملی باشد که به مقاومت زنبورهای عسل در برابر دمایی که می تواند کشنده باشد، منجر شود.

زنبورهای عسل نمی توانند به کمک نیش و زهر اندکی که دارند در مقابل زنبورهای سرخ که بدنی سخت به طول تقریبا 5 سانتی متر دارند، مقابله کنند، به همین دلیل این شیوه عجیب دفاعی که توپ حرارتی دفاعی نام دارد، تکامل یافته و به کمک لرزش مداوم رشته های عضله ای آنها حرارت کافی برای از پا درآوردن مهاجم را فراهم می کند. اگر زنبورهای عسل شیوه دفاعی موفقی نداشته باشند و نتوانند این مهاجمان را از پا دربیاورند، تمامی کلونی را از دست خواهند داد.

آنها به شکل توپی زنبور سرخ را درمی گیرند و سپس با فعالیت مداوم حرارت مرکز آن را برای نزدیک به یک ساعت، حدود 117 درجه فارنهایت معادل 47 درجه سانتی گراد نگه می دارند. این حرارت زنبورسرخ را از بین می برد اما احتمالا یک سوئیچ ژنتیکی مانع از آسیب رساندن آن به زنبورهای عسل می شود.

محققان ژاپنی برای بررسی این احتمال محیط زندگی گروهی از زنبورهای عسل را تا درجه حرارت توپ دفاعی بالا بردند و دیدند که حداقل یک ژن که ژن های بسیار دیگری تابع آن هستند، با رسیدن به این دما فعال می شود. میزان فعالیت این ژن در مغز زنبورهای ژاپنی و در شرایط توپ دفاعی بیشتر از آن در مغزهای زنبورهای عسل اروپایی است که چنین توپی را برای کشتن مهاجمان تشکیل نمی دهند.

این فعالیت مغزی بیشتر در بخش جرم قارچی مغز این زنبورها به چشم می خورد که منطقه ای گسترده است و وظایف متعددی از یادگیری و حفظ خاطرات گرفته تا پردازش نور، طعم و بوها و دیگر نشانه های حسی حواس دیگر را به عهده دارد.

در آزمایش بعدی محققان در حین حمله یک زنبورسرخ به زنبورهای عسل ژاپنی فعالیت های مغزی آنها را بررسی کردند و دیدند جرم قارچی مغز زنبورها در برابر این حمله هم فعالیت مشابهی را نشان می دهد.

مجموعه نتایج نشان می دهد این سوئیچ ژنتیکی یک دقیقه بعد از تشکیل توپ دفاعی آغاز می شود. به همین دلیل محققان نمی توانند دقیقا آن را مرتبط با حفظ زنبورها در برابر حرارت بدانند. تنها چیزی که در حال حاضر قابل اثبات است نقش حیاتی این سوئیچ ژنتیکی در شیوه توپ دفاعی است.

محققان تأکید می کنند که این ژن در شکل گیری توپ دفاعی نقشی ندارد اما احتمالا مانند یک دماسنج یا شاید تایمر عمل می کند و به زنبورها نشان می دهد که چه زمانی می توانند مهاجم را رها کنند.