تعلل و تأخیر در انتخاب و معرفی رییس سازمان حفاظت محیط زیست در کابینه یازدهم را باید نشان دغدغه‌مندی رییس جمهور نسبت به حوزه محیط زیست دانست و به فال نیک گرفت و یا آن که نشانه‌ای از بی‌اهمیت بودن این موضوع برشمرد و نگران شد؟! پرسشی که سبب پدیدار شدن نوشتار پیش رو شده است ...

به گزارش ایسنا،‌ محمد درویش در ادامه یادداشت خود می‌نویسد: حسن روحانی تقریباً تکلیف همه‌ی نهادها، وزارتخانه‌ها و سازمان‌هایی که توسط وزیر یا معاون رییس جمهور اداره می‌شوند، در کمترین زمان ممکن روشن کرده است. به نحوی که شاید دولت یازدهم در سرعت شکل‌گیری و تکمیل تیم کاری‌اش، در بین 10 دولت پیش از خود، رکوردشکن باشد. منتها یک استثناء بزرگ و پرسروصدا در این میان وجود دارد که سبب شده تا رکوردشکنی دولت یازدهم با لکنتی جدی روبرو شود؛ استثنایی به نام سازمان حفاظت محیط زیست که مستقلاً در تشریح مسئولیتش، یکی از اصول قانون اساسی (اصل پنجاهم) به آن اختصاص یافته است. شناسه‌ای که اهمیت این سازمان را آشکارا نشان می‌دهد.

رییس سازمان حفاظت محیط زیست کیست؟

پرسش این است که این همه تعلل در معرفی رییس سازمان حفاظت محیط زیست ناشی از چیست؟ نگارنده در یادداشتی که 14 مردادماه منتشر کرد، خطاب به علاقه‌مندانی که با نگرانی عدم معرفی رییس سازمان حفاظت محیط زیست را ناشی از بی‌اهمیت بودن اهداف و منزلت این سازمان در نزد رییس جمهور و اعضای کابینه‌اش ارزیابی می‌کردند، تأکید کرد که چنین نیست، زیرا علاوه بر سازمان حفاظت محیط زیست، سازمان‌های مهم دیگری چون انرژی اتمی هم هنوز بدون رییس مانده‌اند.

اینک اما بیش از یک هفته از معرفی دکتر صالحی در مقام معاون رییس جمهور و رییس سازمان انرژی اتمی می‌گذرد. با این وجود، همچنان سازمان حفاظت محیط زیست بی‌رییس مانده است، آن هم در شرایطی که دولت در معرض چند تصمیم مهم محیط زیستی، از جمله تشکیل کارگروه نجات دریاچه ارومیه، توقیف کشتی هندی در آب‌های خلیج فارس، ماجرای جنجال‌برانگیز واگذاری جزایر آشوراده و فعالیت کارگروه توسعه معادن در دل مناطق چهارگانه هم قرار گرفته است.

با این وجود، نگارنده همچنان بر این باور است که وسواس دکتر روحانی در انتخاب و معرفی رییس سازمان حفاظت محیط زیست، ناشی از دغدغه‌مندی و اهمیت این پست در نزد ایشان است و نه برعکس. افزون بر آن، اگر قرار بود که عدم معرفی رییس سازمان را نشانه‌ای بر بی‌اهمیت بودن جایگاه محیط زیست در دولت یازدهم بدانیم، بنابراین، تعلل در انتخاب دبیر شورای عالی امنیت ملّی و جایگزینی مناسب برای سعید جلیلی را چگونه باید تعبیر کرد؟ آیا آن تعلل هم ناشی از بی‌اهمیت بودن نقش این شوراست؟!

آشکار است که پاسخ منفی است. بنابراین، نگارنده همچنان امیدوار است که سرانجام حسن روحانی با بررسی دقیق تمامی کاندیداها و برنامه‌های ایشان، و با لحاظ سه عنصر محبوبیت، تخصص و برخورداری از شخصیتی ممتاز و اثرگذار در حوزه سیاست و مدیریت کشور، مناسب‌ترین و محبوب‌ترین فرد را از بین نخبگان جامعه انتخاب و معرفی کند.

هرچند نباید از خاطر دور داشت که تعلل بیش از حد در معرفی رییس سازمان حفاظت محیط زیست، ممکن است منجر به تشدید فضای انتظار و بی‌برنامگی و بی‌تفاوتی در بدنه‌ی سازمان حفاظت محیط زیست شود که البته به هیچ عنوان مطلوب نیست.

انتهای پیام