اطلاعات عمومی

تیم تحقیقاتی به سرپرستی «اوگنی کاتس» در مطالعه خود نشان داده اند که چگونه یک ساعت با استفاده از گلوکز موجود در بدن دو خرچنگ کار می کند؛ همچنین نحوه عملکرد یک پیس میکر (ضربان ساز قلب) با استفاده از سطوح گلوکز موجود در بدن انسان مورد بررسی قرار گرفته است.

کلید راه اندازی این سیستم در یک آنزیم مستقر در الکترودهای کاشته شده در بدن خرچنگ است که انرژی شیمیایی از گلوکز موجود در سیستم گردش خون حیوان را دریافته و به انرژی الکتریکی تبدیل می کند.

در این آزمایش، الکترودهایی از جنس نانولوله کربنی کاشته شده در شکم خرچنگها توانستند بمدت یک ساعت انرژی مورد نیاز ساعت را تأمین کنند و در این مدت میزان سطوح گلوکز در اطراف الکترودها کاهش یافتند.

محققان تأکید می کنند، خرچنگها فاقد پایانه عصبی در محل کاشت الکترودها هستند و به همین دلیل در زمان انجام آزمایش هیچ گونه احساس دردی ندارند.

سلولهای زیستی تولید کننده انرژی پیش از این در گوش خرگوش، شکم حشرات، حفره بدن حلزون و صدف مورد آزمایش قرار گرفته بودند، اما نتایج بدست آمده در بدن خرچنگ با نتایج قبلی کاملا متفاوت است، چراکه برای نخستین بار یک موجود زنده موفق به تأمین انرژی یک قطعه الکترونیکی شد.

بیمارانی که از پیس میکر استفاده می کنند، از کاندیداهای اصلی استفاده از باتریهای زیستی محسوب می شوند.

تیم تحقیقاتی این نوع باتری را بر روی سیستم گردش خون مصنوعی مشابه بدن انسان مورد آزمایش قرار داده اند. با خارج کردن باتری، پیس میکر بعنوان اولین نمونه در نوع خود صرفا با استفاده از گلوکز مشتق شده از جریان خون بمدت پنج ساعت کار کرد.

محققان از آزمایش این نوع باتری زیستی بر روی سایر قطعات الکترونیکی پزشکی در آینده خبر می دهند.