آيت الله جوادي آملي حفظه الله در درس تفسير سوره ي انعام فرمودند: اگر مردم از گراني ها نگرانند، دوران حكومت اميرالمومنين عليه السلام را ببينند تا بخاطر جمهوري اسلامي خدا را شكر كنند!
به گزارش فرهنگ نیوز، وحیدی یامین پور در وبلاگ کیستی ما نوشت:
فقر چيز بدي است؛ خيلي بد. آنقدر كه اميرالمومنين مجبور باشد بخاطر كاستن درد آن شب ها كيسه ي خرما بدوش بكشد. يعني در چند قدمي دارالاماره ي علي كه عدالت مجسم است، كسان بسياري از فرط فقر به خاك بيچارگي نشسته اند، آنچنان كه به تكه اي نان راضي مي شوند و براي فرمانروايشان دعا مي كنند!
علي عليه السلام نامه اي را به مالك اشتر دادند تا مانيفست حكومت اسلامي باشد براي همه ي دوران ها؛ ولي همه مي دانند كه امپراطوري اسلام در زمان اميرالمومنين عليه السلام با همين مانيفست بسيار فاصله داشت. او بسيار مي كوشيد كه جامعه اش را بسازد ولي چقدر موفق بود؟! پاسخ دردناك است: بسيار كم.
مديران او ضعيف النفس هايي چون ابن عباس، زياد ابن ابيه و عثمان بن حنيف بودند كه با الگوهاي مديريت اسلامي بسيار فاصله داشتند. آنچنان كه علي مجبور باشد در پاسخ به مالك كه به انتصاب ابن عباس اعتراض كرده بود، پاسخ دهد كه مگر چه كسي ديگر را مي شناسي كه كار را به او بسپارم!
آنها كه تاريخ مي خوانند بخوبي مي دانند كه حكومت اسلامي امروز ايران بي شك با فاصله ي بسياري از حكومت اميرالمومنين و پيامبر صل الله عليه و آله موفقتر و پيشروتر است.
همانطور كه امام(ره) در وصيت نامه شان فرموده اند: «من با جرات مدعی هستم كه ملت ایران و توده میلیونی آن در عصر حاضربهتر از ملت حجاز در عهد رسول الله - صلی الله علیه و آله - و كوفه و عراق درعهد امیرالمومنین و حسین بن علی - صلوات الله و سلامه علیهما - می باشند.»
آيت الله جوادي آملي حفظه الله هم در درس تفسير سوره ي انعام فرمودند اگر مردم از گراني ها نگرانند، دوران حكومت اميرالمومنين عليه السلام را ببينند تا بخاطر جمهوري اسلامي خدا را شكر كنند!
معناي اين متن اين است كه بخاطر اينكه ايرانيهاي امروز بهتر، رشد يافته تر و متدين تر از مردمان زمان معصومين هستند، اجرا و تحقق مانيفست حكومت داري علي عليه السلام شدني تر از زمان خود حضرات معصومين عليهم السلام است.
و فهميدن اينكه بايد «شكر» كنيم البته براي بسياري سخت است. چراكه مسلمان بودن اقتضائاتي دارد كه آنرا با رفاه سازشكارانه در تعارض و تضاد قرار مي دهد. انقلابي بودن و ماندن به معناي سازش ناپذيري با استكبار و پيگيري آرمان ها هزينه هايي دارد كه به مذاق كساني كه به رفاه و آسايش عادت كرده اند، سازگار نيست.
پ ن 1: بعضي ها از فرط آرمان گرايي و بعضي ها هم از فرط بلاهت خيال مي كنند حكومت خوب و حكمراني متعالي يعني درست كردن كشوري كه در آن هيچ خلافي ارتكاب نيابد! با اين وصف نمي دانم چطور درباره ي مدينه ي زمان پيامبر ص يا كوفه زمان علي ع قضاوت مي كنند در حاليكه در آن دوران فقر بيداد مي كرده، فساد اقتصادي مثل ربا و رشوه فراوان بوده، فساد اخلاقي مثل شرب خمر و زنا و حتي زناي محصنه بيخ گوش دارالاماره و چند خيابان آنسو تر از خانه ي پيامبر ص هم اتفاق مي افتاده! يعني تاريخ نمي خوانند؟!
حتي در دوران عدالت مطلق امام زمان عج و حكومت مهدوي هم منافقان حضور دارند و فساد مي كنند. اين ذات زمين و دنياست.