خواب دیده ام که کسی می آید من خواب یک ستاره ی قرمز دیده‌ام و پلک چشمم هی
می پرد و کفشهایم هی جفت می شوند و کور شوم اگر دروغ بگویم من خواب آن
ستاره ی قرمز را وقتی که خواب نبودم دیده ام کسی می آید کسی می آید کسی
دیگر کسی بهتر کسی که مثل هیچکس نیست مثل پدر نیست مثل انسی نیست مثل یحیی
نیست مثل مادر نیست و مثل آن کسی است که باید باشد و قدش از درختهای خانه ی
معمار هم بلندتر است و صورتش از صورت امام زمان هم روشنتر و از برادر سید
جواد هم که رفته است و رخت پاسبانی پوشیده است نمی ترسد و از خود سید جواد
هم که تمام اتاقهای منزل ما مال اوست نمی ترسد و اسمش آنچنانکه مادر در اول
نماز و در آخر نماز صدایش می کند یا قاضی القضات است یا حاجت الحاجات است و
می تواند تمام حرفهای سخت کتاب کلاس سوم را با چشمهای بسته بخواند و می
تواند حتی هزار را بی آنکه کم بیاورد از روی بیست میلیون بردارد و می تواند
از مغازه ی سید جواد هرچه که لازم دارد جنس نسیه بگیرد و می تواند کاری
کند که لامپ «الله» که سبز بود مثل صبح سحر سبز بود دوباره روی آسمان مسجد
مفتاحیان روشن شود آخ .... چقدر روشنی خوبست چقدر روشنی خوبست و من چقدر
دلم می خواهد که یحیی یک چارچرخه داشته باشد و یک چراغ زنبوری و من چقدر
دلم می خواهد که روی چارچرخه ی یحیی میان هندوانه ها و خربزه ها بنشینم و
دور میدان محمدیه بچرخم آخ ..... چقدر دور میدان چرخیدن خوبست چقدر روی پشت
بام خوابیدن خوبست چقدر باغ ملی رفتن خوبست چقدر سینمای فردین خوبست و من
چقدر از همه ی چیزهای خوب خوشم می آید و من چقدر دلم می خواهد که گیس دختر
سید جواد را بکشم چرا من اینهمه کوچک هستم که در خیابانها گم می شوم چرا
پدر که اینهمه کوچک نیست و در خیابانها گم نمی شود کاری نمی کند که آنکسی
که به خواب من آمده است روز آمدنش را جلو بیندازد و مردم محله ی کشتارگاه
که خاک باغچه هاشان هم خونی ست و آب حوضشان هم خونی ست و تخت کفشهاشان هم
خونی ست چرا کاری نمی کنند؟ چرا کاری نمی کنند؟ چقدر آفتاب زمستان تنبل است
من پله های یشت بام را جارو کرده ام و شیشه های پنجره را هم شسته ام . چرا
پدر فقط باید در خواب، خواب ببیند؟! من پله های یشت بام را جارو کرده ام و
شیشه های پنجره را هم شسته ام . کسی می آید کسی می آید کسی که در دلش با
ماست در نفسش با ماست در صدایش با ماست کسی که آمدنش را نمی شود گرفت و
دستبند زد و به زندان انداخت کسی که زیر درختهای کهنه ی یحیی بچه کرده است و
روز به روز بزرگ می شود بزرگ می شود کسی که از باران از صدای شرشر باران
از میان پچ و پچ گلهای اطلسی کسی که از آسمان توپخانه در شب آتش بازی می
آید و سفره را می اندازد و نان را قسمت می کند و پپسی را قسمت می کند و باغ
ملی را قسمت می کند و شربت سیاه سرفه را قسمت می کند و روز اسم نویسی را
قسمت می کند و نمره ی مریض خانه را قسمت می کند و چکمه های لاستیکی را قسمت
می کند و سینمای فردین را قسمت می کند درختهای دختر سید جواد را قسمت می
کند و هرچه را که باد کرده باشد قسمت می کند و سهم ما را می دهد من خواب
دیده ام